Kategoria: Świadectwa

Otóż przed wyjazdem bałam się, że nie dam rady duchowo. Gdy już wyjechaliśmy byłam bardzo szczęśliwa, poznałam wspaniałych ludzi i za to chwała Panu! Każdego dnia byłam coraz bliżej Pana, bardzo odczuwałam Jego obecność i to było wspaniałe. Gdy mieliśmy modlitwę z nałożeniem rąk i ksiądz modlił się nade mną czułam że Pan jest ze mną, z każdą

Zacznę nietypowo świadectwo od właśnie tego krótkiego słowa. Jego znaczenia i sensu uczyłam się podczas tegorocznych rekolekcji. Pierwszy turnus to Oaza Dzieci Bożych – najpierw wyjazd do Mszany był odpowiedzią na potrzebę kadrową – braku animatora. Jednak po kilku dniach okazało się, że moja posługa na Dzieciach Bożych była wielką przygodą odkrywania Boga, który jest Ojcem, w swoim

Przed rekolekcjami prowadziłem  (jak mi się wydawało) całkiem  życie. Oczywiście, starałem modlić się codziennie, przystępowałem regularnie do spowiedzi, przyjmowałem Komunię Świętą… Jednak miałem wrażenie, że coś jest nie tak. Na oazie Pan Bóg pokazał mi, iż prowadzę życie na własną rękę. Niby przyjąłem Chrystusa jako mojego przewodnika, ale jak przychodziła jakaś trudność, czy pokusa to: „Spokojnie,

W moim życiu od zawsze mniej lub bardziej czułem obecność Pana Boga. Było tak dzięki moim rodzicom, którzy przekazali mi swoją wiarę. Jezus jednak stał gdzieś w kącie mojego życia. Było dla mnie milion ważniejszych rzeczy niż wiara. Moje poczucie jego obecności sprowadzało się tylko do modlitwy, nie widziałem go w innych ludziach czy wydarzeniach w moim życiu  I tak żyłem przez kilka lat bez większych wzlotów i upadków, było to życie po

Alleluja!! Zacznę od tego, że zanim pojechałam na ONŻ II° uważałam się za dość pobożną osobę. Wszystko co robiłam, a także to jak się zachowywałam uważałam za odpowiednie i zgodne z samą sobą. Już pierwszego dnia oazy uświadomiłam sobie jak bardzo się myliłam. Moją intencją całej oazy było oczyszczenie – oczyszczenie mojego serca z całego zła, z całej ciemności i wszystkiego co nie pochodzi od Pana – gorliwie każdego dnia…

Mam na imię Martyna. Na oazie znalazłam się chyba bardziej z przypadku niż z własnej inicjatywy i chęci. Przed tymi rekolekcjami moje życie było różnokolorowe czasem lepsze, gorsze. Ostatnie dwa lata były dla mnie ciężką próbą dowiedziałam się, że jestem chora. Leki, które dostałam uniemożliwiały mi moją pasję jaką jest piłka nożna. Na treningach czułam się coraz gorzej, bo szybciej się męczyłam. Odstawałam od innych…

Drugi stopień Oazy Nowego Życia był moimi dotychczas najważniejszymi rekolekcjami w życiu. Już od pierwszych dni starałem się być bardzo dobrze nastawionym. Szybko odnalazłem się we wspólnocie, na spotkaniach byłem bardzo aktywny, a na wszelkichnaukach słuchałem z zapartym tchem i stuprocentową uwagą. Jednak sam dobry humor nie był esencją tych rekolekcji, a wręcz przeciwnie – codzienne stawanie w prawdzie o sobie,

Alleluja! Alleluja! Od dawna uczestniczyłam w różnych spotkaniach u mnie w parafii, byłam na rekolekcjach w Dębnie    i na Światowych Dniach Młodzieży. Po takich rekolekcjach lepiej się czułam, ale to zawsze szybko mijało bo czułam w sobie dziwną blokadę jakbym nie potrafiła otworzyć się na Pana Boga i na jego miłość, bo nie mogłam pojąć tego jak Bóg może kochać kogoś takiego

Alleluja! Jadąc na II ° ONŻ poniekąd wiedziałam, czego mam się spodziewać i dlatego miałam ogromne pragnienie, aby te rekolekcje przeżyć głęboko. Podczas rekolekcji Bóg mnie zaskoczył swoją miłością i pokazał mi, w jak wielu sprawach byłam w błędzie. Na pierwszym pogodnym wieczorze graliśmy w zabawę, w której jedna osoba miała wcielić się w drugą i ją przedstawić. Kiedy dziewczyna, z którą

W Sanktuarium w Kodniu W dniach 10-11.11.2014 roku, wraz z sześcioosobową grupą przeżywałam kolejny krok Szkoły Animatora Ruchu- Agape. Nasz Duszpasterz, ks. Sławomir postanowił nie stawiać granic łasce, dzięki czemu podróżując po różnych miejscach Polski mogliśmy doświadczać bezinteresownej