Ruch Światło-Życie jest jednym z ruchów odnowy Kościoła według nauczania Soboru Watykańskiego II. Gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w gałęzi rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół.
Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację Ruch Światło-Życie wychowuje dojrzałych chrześcijan i służy odnowie Kościoła przez przekształcanie parafii we wspólnoty wspólnot.
Znakiem Ruchu Światło-Życie jest symbol i słowa ΦΩΣ ΖΩΗ (czyt. fos-zoe) – greckie słowa „światło” i „życie”, krzyżujące się na literze „omega”, która tutaj jest symbolem Ducha Świętego (jako tego, który jest wszystkim) i ułożone w kształt krzyża. Popularna nazwa tego symbolu to foska.
Struktura ruchu jest zgodna ze strukturą Kościoła. Małe grupy, do których należą uczestnicy Ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę w parafii. Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą łączność spotykając się na Dniach Wspólnoty.
Odpowiedzialność za całość Ruchu sprawuje Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie. Na szczeblu kraju, diecezji i parafii odpowiedzialność pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Każdy moderator pełni swą posługą wraz z zespołem diakonii. Odpowiedzialność za Ruch podejmują zarówno osoby świeckie, jak i duchowne.
Kapłani w Ruchu spełniają rolę moderatorów, a nie należący do niego – opiekunów. Spoczywa na nich odpowiedzialność za duchową formację uczestników Ruchu i pozostawanie w jedności z Kościołem powszechnym.
Początki historii Ruchu sięgają pierwszej oazy, która odbyła się w r. 1954. Ruch Światło-Życie rozwinął się z oaz – rekolekcji zamkniętych prowadzonych metodą przeżyciową. Przed rokiem 1976 Ruch był znany pod nazwą „Ruch oazowy”, „Ruch Żywego Kościoła”.
Twórcą oazy, założycielem Ruchu i pierwszym moderatorem krajowym był ks. Franciszek Blachnicki (24 III 1921 – 27 II 1987).
O formacji w Ruchu Światło-Życie
Formacja ma nas pobudzać do wysiłku kształtowania w sobie określonych postaw i proponuje środki dostosowane do powołania. Pozwalają one harmonijnie dążyć do świętości, tak, aby rozwijała się relacja do Boga i do drugiego człowieka.
Formacja dorosłych była czymś oczywistym w pierwszych wiekach Kościoła, natomiast przez następne stulecia mówiło się o niej stosunkowo niewiele. Początkowo obowiązek odpowiedzialności za formację dojrzałych chrześcijan spoczywał na wspólnocie, później przeszedł on na rodzinę. W sytuacji, kiedy rodzina się stopniowo z tego obowiązku wycofuje w związku z rozwojem szkolnictwa, dochodzi do zaniedbywania tego procesu.
Ksiądz Blachnicki często wspominał o starej łacińskiej zasadzie: „Agere sequitur esse” – „Działanie wypływa ze świadomości”. Działanie świeckich, ich poczucie odpowiedzialności za Kościół, wypływa ze świadomości chrztu i bierzmowania oraz rozwoju wiary, nadziei i miłości. Tylko wiara i świadomość wiary rozwija siły drzemiące w sakramencie chrztu.
To właśnie dlatego celem ruchu założonego przez ks. Franciszka Blachnickiego stało się prowadzenie ludzi do dojrzałości chrześcijańskiej. Bez dojrzałości sakramenty pozostaną nieskuteczne. To jest zadaniem deuterokatechumenatu. Jego następstwem jest świadomość odpowiedzialności za Kościół.
Dojrzałość chrześcijańska
Dojrzałości chrześcijańskiej nie osiąga się wraz z jakimś określonym wiekiem lub z jakimś stanem rozwoju intelektualnego. Dojrzałość chrześcijańska jest to dojrzałość życiowa osiągana przez całe życie.
Człowiek dojrzały umie przyjąć swoją grzeszność: będzie się zmagał ze swoją słabością i będzie umiał z niej powstać ze świadomością, że wciąż jest w drodze do świętości. Będzie uczył się postawy zaufania Bogu, podstawą bowiem wszelkiego grzechu jest brak zaufania Panu Bogu.
Droga osiągania dojrzałości chrześcijańskiej
Poniższe elementy określają życie chrześcijanina we wspólnocie z Bogiem i z braćmi w Duchu Świętym. Bez stałego uczestniczenia w nich nie można trwać w przekonaniu, że jest się dojrzałym chrześcijaninem.
1. Spotkanie ze Słowem Bożym: tzw. umiejętność rozwiązywania konkretnych problemów i sytuacji życiowych w oparciu o Słowo Boże.
2. Liturgia: jako miejsce osobowego spotkania z Bogiem Żywym w Ojcu, Synu i Duchu Świętym.
3. Modlitwa: jako stała kontynuacja sakramentalnego spotkania z Bogiem.
4. Wspólnota: jako środowisko, w którym spotkanie osobowe z Bogiem utrwala się na płaszczyźnie spotkania w jedności i miłości z innymi wierzącymi.
5. Diakonia: czyli przyjmowanie odpowiedzialności we wspólnocie i ze wspólnotą o charakterze misyjnym.
Etapy formacji
Etapy formacji są związane z etapami rozwoju życia duchowego. Te kolejne etapy to: ewangelizacja, katechumenat, mystagogia. Każdy z nich ma swój cel i nie pojawiają się one w życiu człowieka jednorazowo.
Pierwsza ewangelizacja wciąż powinna być pogłębiana. Nic się nie dokonuje raz do końca życia. Każde rekolekcje na nowo wprowadzają w ewangelizację, w oddanie życia Jezusowi. Na każdych rekolekcjach należy stawiać sobie pytanie: W czym jeszcze Jezus chce być obecny w moim życiu?
Podobnie etap deuterokatechumenatu zaczyna się w konkretnym momencie i trwa aż do końca życia. Jego celem jest wprowadzenie w szkołę uczniów Chrystusa: uczenie się od Jezusa.
Trzeci etap to mystagogia: urzeczywistnianie tego, co odkryło się w czasie katechumenatu odnośnie powołania i wspólnoty, w której się żyje: małej grupy, rodziny, kręgu, całego Ruchu. We wspólnocie jej członkowie uczą się służyć i postawy: służę, więc jestem.
Podjęcie posługi jest wezwaniem do dalszej formacji, która realizuje się przez diakonię podejmowaną według rozeznanego charyzmatu i potrzeb wspólnoty.
Pedagogia nowego człowieka
Istotą Ruchu nie jest podawanie wiedzy religijnej, ale uczenie życia po chrześcijańsku. We wszystkich inicjatywach, które ks. Blachnicki proponował, podejmował i rozwijał, dążył do tego, by miały one charakter zdarzenia, spotkania, przeżycia i działania duchowego. Ruch miał być spontanicznym, zaangażowanym działaniem w kierunku rozwoju i pogłębienia wiary.
Podstawowe metody realizacji programu formacyjnego to:
1. metoda „światło-życie”, przenikająca wszystkie elementy programu formacyjnego,
2. oaza rekolekcyjna
3. mała grupa formacyjna.
O metodach
– O metodzie „światło-życie”
Zasada światło-życie polega na wcielaniu Słowa Bożego w życie, przeżywanie swojego zwyczajnego życia w sposób nadzwyczajny. Zakłada ona otwarcie się na światło Słowa Bożego, nauczanie Kościoła, rekolekcje, życie sakramentalne, modlitwę liturgiczną, ascezę życia
– O oazie rekolekcyjnej
Oaza rekolekcyjna jest pomocą w osiąganiu celu, jakim jest dojrzałość chrześcijańska. Jej zadaniem jest danie doświadczenia chrześcijańskiego życia. Są to rekolekcje przeżyciowe, nie chodzi jednak o emocjonalne przeżycie, ale o doświadczenie egzystencjalne. Przeżycie emocjonalne jest tylko jednym z elementów tej metody.
Oaza rekolekcyjna trwa 15 dni i jest oparta na schemacie tajemnic różańcowych i drodze tajemnic teologicznych wyrażonych w tematach dnia.
Organizowane są również krótsze, kilkudniowe, rekolekcje formacyjne dla animatorów i członków diakonii.
Styl życia
- Kultura współżycia w duchu agape – cechuje ją życzliwość i gotowość do bezinteresownej służby, sprzeciwienie się przejawom egoizmu oraz konsumpcyjnemu stylowi życia. Szczególną szansą na realizowanie tych zasad są wspólne posiłki, wspólne mieszkanie, zajęcia, wycieczki, system dyżurów, czyli całość elementów współżycia w jednym miejscu i jednym czasie grupy osób.
- Wolność od nałogów – całkowite wyeliminowanie alkoholu, tytoniu i narkotyków z życia wspólnego i towarzyskiego. Dziś możemy do tego dołączyć inne zachowania mające cechy nałogowe, takie jak korzystanie z telefonu komórkowego, słuchanie muzyki, zaburzenia jedzenia, nałogowe zachowania erotyczne. Oaza jest formacją w Kościele, która bardzo świadomie podejmuje w procesie wychowawczym wolność od nałogów.
- Klimat czystości i szacunku dla osoby – ukazuje się tu piękno człowieka i jego powołanie do miłości.
- Wczasy w Duchu – oaza rekolekcyjna włącza się w nurt turystyczno-wychowawczy. Odpoczynek ma objąć nie tylko sferę fizyczną, ale całego człowieka. Głęboki pokój, jaki ma być owocem oazy, jest wynikiem harmonii i ma zrodzić się w wyniku wzięcia pod uwagę wszystkich sfer życia – duchowej, fizycznej i psychicznej.
- Radość Pana – akcentuje się wartość aktywnych metod, choćby ich wartość artystyczna była skromniejsza. Taki charakter mają mieć pogodne wieczory. Zabawa nie jest zbędnym dodatkiem życia oazy, a pogodny wieczór formą odreagowania po poważnych treściach dnia. Jest to integralny element dnia. Ważny jest pogodny charakter tego spotkania: piosenka, taniec, żart, drama jest możliwością do przeżywania spontanicznej radości, ekspresji emocji i wrażeń.
– O małej grupie
To podstawowy element struktury Ruchu Światło Życie. Odpowiednikiem małej grupy w strukturze Domowego Kościoła jest krąg rodzinny.
W skład małej grupy wchodzi kilka osób lub małżeństw przechodzących ten sam etap formacji. Każda mała grupa ma animatora, który czuwa nad właściwym przebiegiem procesu formacyjnego jej członków. Dba on również o jej zaangażowanie dla budowania wspólnoty czy to rekolekcyjnej, czy parafialnej. W kręgu Domowego Kościoła za formację odpowiada para animatorska i towarzyszący jej ksiądz. Na etapie pilotażu jest to para wyznaczona odgórnie, a następnie jest ona wybierana spośród małżeństw w kręgu.
Z oazy rekolekcyjnej idea małej grupy została przeniesiona na grunt wspólnoty parafialnej. Umożliwia ona wzrost Nowego Człowieka w warunkach pozarekolekcyjnych – w codziennym życiu, w środowisku odmiennym od zamkniętego – charakterystycznego dla rekolekcji letnich.
Mała grupa dziecięca, młodzieżowa lub dorosłych, w cyklu pracy rocznej, spotyka się na cotygodniowych spotkaniach formacyjnych, a kręgi raz w miesiącu. Spotkania są właściwym miejscem wymiany doświadczeń, problemów związanych z codziennym życiem, i – umocnienia na wybranej drodze ucznia Chrystusa.
źródło: wruchu.oaza.pl